طنز - سعدی و آروغ

پيرمردی را می شناختم که هر از گاهی يک آروغ جانانه می زد و می گفت: «الهی تو را شکر!»
يک روز در افکار شيرينی بودم که استاد نابهنگام يک آروغ لجن کشيد وسطش و تمام روياهای مرا طرفه العينی به باد داد! بلافاصله گفت: «الهی تو را شکر!»

من که صبر از کف داده بودم گفتم: " هر چی خداپرست بود رم دادی با اين شکرگزاريت بی انصاف! اينی که تو شکر می کنی خداست يا لوله باز کن؟!"
از لای دندانهای نيم افتاده و کرم خورده اش قهقهه ای زد و گفت: شيخ سعدی عليه الرحمه می گه هر نفسی که فرو می رود ممد حيات است و چون بر آيد مفرح ذات..!
گفتم: "آره، ولی همين شيخ سعدی جايی خطاب به يه موذن انکر الاصوات می گه تو که قران بدين نمط خوانی، ببری رونق مسلمانی!
سری تکان داد و يک "سلامت باشی" گفت و زد به چاک! آروغ بعدی را در راه زد و "الهی تو را شکر"ش را هم جايی زمزمه کرد که من ديگر نمی شنيدم!

دوست ديگری که ايضا روياهای خوشش پاره و لجن مال شده بود در حال نگاه به خراميدن پيرمرد گفت: خدا کم نبود، سعدی رو هم بست به آروغش! به اندازه ی کافی بدبختی داريم. همين مونده که استاد هر از گاهی همچين قرچ بکشه وسط اعصاب و زندگی ما!

بازگشت به آرشيو مطالب طنز و هزل