ای تف به اين شتر کج بار!

هندسه و جبر دبيرستانی را دوست داشتم. همه چيز جواب دقيق و تميز داشت. آن اصول اقليدسی يک جور قاطعيت دوست داشتنی داشتند. همه چيز ملموس و جهان شمول بود. معادلات و فرمولها تميز و خوش فرم بودند. می شد به آنها ايمان آورد و سوگند خورد! با آن ذهنيت شکل گرفته و قبراق راهی کشف جهان شديم! يادم هست اولين باری که با راديکال منفی و اعداد مختلط آشنا شدم، کلی دمغ شدم. يک جوری آن عدد منفی را بردند زير راديکال که خومان هم نفهميديم که چطور پذيرفتيم! چون با پذيرفتن آن بسياری مسائل پيچيده را می شد حل کرد پذيرفتيم. گفتند فرض می کنيم عدد منفی يک زير راديکال می رود و اسمش را می گذاريم i.

نيست، ولی فرض می کنيم هست! کمی بعدتر دو خط موازی هم به هم رسيدند و بعد سر و کله ی تبديل فوريه پيدا شد و بحث تقريب و تخمين و چشم پوشی و رسيديم به لفظ نامبارک محاسبات عددی! اصول و سنگرها يکی پس از ديگری فرو ريخت. حقيقت را خورد خورد به خوردمان دادند تا از معادلات تميز و دقيق برسيم به فرض و تقريب و چشم پوشی و برسيم به جهانی شلوغ و بی قاعده که برای دريافت هر چيزش بايد پذيرفت و چشم پوشی کرد. جهان واقعی.

کاش از همان اول آن عدد ولدالزنای i را به رسميت نشناخته بودم و به اين کابوس نمی افتادم که بار شتر ما از همان روز کج شد!

بازگشت به آرشيو يادداشتها